ترسم این است نیایی نفسم تنگ شود...

ترسم این است نیایی نفسم تنگ شود

نقش رویایی تو هی کم و کم رنگ شود

ثانیه گُم بشود عقربه ها گیج شود

دل خوش باورم آواره و دلتنگ شود

ترسم این است از این خانه دلت قهر کند

قصّه ها کَم بشود فاصله فرسنگ شود

نکند بوسه بمیرد خبرش گم بشود

دل شکستن نکند مایه ی فرهنگ شود

نکند شاخه ی لرزان بشود شانه ی من

هق هق گریه ی بندآمده آهنگ شود

تلخی قهوه ی لب های تو زجرم بدهد

لب بچیند دل و با گریه هماهنگ شود

وای اگر در دل مرداد زمستان بشود

قلب بی عاطفه ات یکسره از سنگ شود 

سینه را آه ! دل سنگ تو آزار دهد ،

وای اگر سادگی ام ... مایه ی نیرنگ شود .

پ.ن:نمی دونم شاعرش کیه،ولی منو یاد دکلمه های استاد علیرضا آذر انداخت،بخصوص "هم مرگ" اگه اشتباه نکنم،خیلی قشنگه اگه گوش ندادین،برین و.گوش کنین!